Mire que lle digo, Don Manoel! Que non tiña pensado da cabo á pequena
historia do Tino, o noso gaiteiro do mar. Polo menos mentres non me diga
vostede coma o Xan Pardal, que tanto lle
tiña ben coma mal, e que digas o que me
digas é coma se o tiraras nun pozo! Que se os contos necesitan do narrador
tamén piden oídos atentos y cómplices dos que escoitan.
Cando o noso Tino volve co amencer á pensión e acha no leito ao Marcial, mais
branco que as sabas que o tapan, esvaécenselle de súpeto todos os vapores do
viño que nubráballe o coñecemento. Xa sabe Don Manoel que a morte non é bo
asunto, mais tampouco cousa á que se tema moito na nosa terra; morrer hai que
morrer, e o Marcial tampouco era dos que se queixaría de non ir "despachadiño
de todo”.
Pasado o primeiro espanto o Tiniño achégalle aos beizos do Marcial o
pequeno espello que usan para afeitarse. Nada. Tampouco a candea acesa detecta
o mais pequeno indicio de alento. O Marcial está morto e ben morto. Cos ollos ben
pechados sen chamar por ninguén que o acompañe na viaxe ó outro mundo. Agora
compre avisar aos donos da pensión e concertar con eles onde vaise expor o
defunto. Nestas chega pola porta o ramista para recordarlle que é a hora de
saír polas rúas da vila a tocar a alborada. E xuntase os uns e os outros a
discutir diante do defunto, que non se pode queixar de que alguén lle preste a
mais cativa atención. Mais o primeiro é o primeiro e os mortos xa non teñen
presa, así que pechan a porta do cuarto, e o de axustar as cousas do velorio
queda para mais adiante.
E mire que lle digo Don Manoel! Que nunca soaran tan alegres as alboradas,
tan fermosa fora a misa da gaita, na vila de Meira coma as daquel ano no que o Tiniño
veuse, por fin, gaiteiro.
Moito pra misa da gaita,
moito, nena, te compós;
aventuro que non é
pola misa nin por Dios.
Ningún comentario:
Publicar un comentario