Afeitos a itinerancia

Mire que lle digo, Don Manoel! Que despois de pagar a pensión e o enterro do Marcial, a bolsa do Tiniño non levaba máis cartos que o real da vergoña. Todo o que tiña era a súa arte e a gaita que a filla do Marcial lle deixara. Mala a sorte do gaiteiro errante, que non ten casa a onde volver! Mais peor aínda a do que non sabía mais que labrar a terra e por riba non a tiña de seu! Se ben o normal no resto de gaiteiros que competían con eles por feiras e romarías, era tocar nos pobos mais achegados a onde tiñan a casa, casos coma o do Marcial, afeitos á itinerancia, non debía ser moi raro, aínda que o Tiniño non coñecía a ningún outro. Pero, mire que lle digo Don Manoel, que nun pobo de afiadores e canteiros, pero tamén de alambiqueiros, ferradores, oleiros, curtidores, cesteiros, zapateiros, e os da seitura que cantaba Rosalía, non sería tan anormal atopar, xunto cos ensalmeiros e saudadores, gaiteiros, xograres e cegos cantores de romances. Así que, o noso gaiteiriño recadou a gaita, regalou o bombo da filla do Marcial que xa ninguén ía tocar, e colleu o camiño cara á súa teima nunca esquecida: o ver o mar, que tempo despois daría orixe ao seu alcume polo que tantas veces e con tanto afecto o temos xa nomeado.

Permita Dios castellanos,

castellanos que aborreso,

que antes os galegos morran

que ir a pedirvos sustento.

Pois tan mal corazón tendes,

secos fillos do deserto,

que si amargo pan vos ganan

dádesllo envolto en veleno.