As nenas de Gargamala

Mire que lle digo, Don Manoel! Que xa é ben tempo de narrar a chegada a Vigo do noso gaiteiro, para que dunha vez por todas deixe de estar dando voltas coma con lume no rabo e chegue a ser de certo o Averomar, o gaiteiro do mar. O noso Tino tomou a determinación de coller o camiño para Vigo despois de parar, unha miguiña de mais do que a prudencia aconsella, en Gargamala, parroquia do concello de Mondariz do que moitos din que é terra ruín e xente mala, outros sinalan o pouco dotadas que están as nenas:

Aquel piñeiro tan alto

no medio ten castañetas

as nenas de Gargamala

non teñen barrigha nin tetas.

E outros o moito que recende o pelo das súas mozas polo costume de lavarse con auga adobiada con tomiño, tamén coñecido por tromentelo.

Rapazas de Gargamala

que botades ó cabelo?

Unha herba que hai no monte

que lle chaman tromentelo.

Para o Tiniño non debía ser tan mala a terra, nin tan pouco agraciadas as mozas, polo menos a moza á que andaba a facer ás beiras, e algo mais de tempo seguro que quedaría, porque cama e comida tiña, pero entráronlle as presas de marchar cando os pais da rapaza, empezaron a sospeitar que as promesas de casamento do Tiniño eran tan certas coma palabra de portugués. E, mire que lle digo, Don Manoel! Unha vez mais temos que ver ao Tiniño recadando o pouco que tiña, gaita que herdara do Marcial incluída, saltando pola ventá da casa na que entrara pola porta, mentres cantaba polo baixiño:

Que noite aquela neniña

Que noite aquela de verán

Ti contando nas estrelas

Eu nas pedriñas do chan