Mire que lle digo, Don Manoel! Por moi poucos cartos que o Tino levara no
peto, para a viaxe de Gargamala a Vigo non tiña outra que coller o coche de
liña en Mondariz. Non é que nun artefacto daqueles se tardara moito menos en
chegar ao destino, que entre as moitas paradas, regulares e discrecionais, e a
pouca velocidade que o cachifallo alcanzaba, cada viaxe era unha aventura, pero
polo menos chegábase un pouco mais descansado. Moitas das paradas regulares facíanse
diante dunha taberna. Coma nelas o coche demorábase un bo intre, por mor da
carga e descarga dos vultos que ían na parte superior do autocar, a captura dos
animais, galiñas, coellos e aínda bacoriños, que liscaran dos seus donos e
andaban a escape polo interior, e o tempo que condutor e revisor tomábanse para
repoñer forzas cun petisco de cociña regado cun pouco de augardente, o Tino,
que era moi cuco, ocorréuselle armar a gaita e executar unhas pezas para
ledicia dos que agardaban. Non foi mala cousa para o Tino que, a mais de
desentumece-los dedos meteu uns cartiños ao peto, que ía mais enxoito cun
bacallau. Cando, despois de dous toques de buguina, volveron a bordo, Tino
reparou nun home corpulento, de ollos lizgairos que unhas gafas de cuncha
redondas non lograban apagar, sentado ao seu carón. Tería daquela, uns setenta
anos, pero a dicir do Tino, se lle podía chamar calquera cousa menos vello.- Os meus parabéns! Moi fermosas pezas e moi ben executadas! De que terras ven vostede sendo? – e de contado sen deixarlle responder – Desculpe a miña mala educación! Permita que me presente: o meu nome é Ramón. Ramón Otero.
- Non hai por qué desculparse! O meu é Constantino Domínguez e sonlle de Santa Olaia de Portela, concello de Verea, nas terras de Celanova.
- Ben coñezo esas terras! Aló polos anos vinte estiven nas escavacións do campamento romano de Aquis Querquennis, que dirixía o meu amigo Florentino, con Vicente e un avogado de Bande, Farruco Peña, se a memoria non me traizoa. Logo todo foi a parar debaixo das augas do encoro das Conchas!
- Sei do que fala! A Cidá, en Baños de Bande!
- Certo! Así lle chamaron. Pero por pouco tempo porque a partires do corenta e sete xa non se podía ver mais que os anos de poucas chuvias.
Seguiron a falar todo o camiño. O Averomar contoume tamén que aos chegares
ao Confurco faloulle de Don Enrique Peinador e o seu soño de xunguir o
Balneario con Vigo por ferrocarril, e do taller do Marreco, o obradoiro de
gaitas, ao pasar por diante de Xinzo. Ao chegares a Cans, preto de Porriño, o
Tiniño ve á esquerda do camiño unha rocha no alto de una montaña:
- Don Ramón, que monte é aquel?
- O monte é o Castelo, e o penedo que semella un home sentado diante dun piano é o que moitos chaman o Beethoven de Porriño.
- É certo. Foi iso o que chamoume a atención! E o do Monte Castelo, é que hai un tal?
- Pois si. Aínda se pode atopar no cumio do monte as ruínas dun antigo castelo do século XI, edificado por un tal Ruiz de Miravel e derrubado na Revolta Irmandiña.
Preto de Vigo, Don Ramón faille reparar na parte alta da ladeira
setentrional do monte Galiñeiro, nunha forma de crista de galo, orixe do seu
nome. Moitas cousas mais contoulle Don Ramón ao Tino, e o Tino a min naquelas
longas gardas de noite camiño do Gran Sol.
Ningún comentario:
Publicar un comentario