Galicia, nai e señora!

Mire que lle digo Don Manoel! Que moito me gusta o costume de cada vez mais xente de falar de Matria en troques de Patria, que eu son dos que cando escoita a palabra patria sempre cre que alguén vai a tirar de pistola. E o de matria fálame doutra realidade, doutro espazo, un que non ten que vez coa terra que o viu nacer, nin coa lexitimidade de calquera Estado, senón cun lugar interior no que latexa á terra do sentimento.

E, mire que lle digo Don Manoel, que eu non quero ser tan insensato coma as cabras de Pedro Botelo, que van tarde e volven cedo, e citarlle a Plutarco ou a Virginia Woolf, que tamén falaban desas cousas, pero si ao noso Don Ramón de Cabanillas cando cantaba:

¡Galicia! Nai e Señora,

sempre agarimosa e forte;

preto e lonxe; onte, agora

mañá... na vida e na morte!