Os ramistas de Meira

Mire que lle digo, Don Manoel! Que aínda que, coma din por aí, os amigos cóntanse dúas veces; unha cando as cousas van ben para ver cantos son, e a segunda cando as cousas van mal para saber cantos quedan, o noso Tiniño sempre tivo facilidade para facerse querer. E agora camiño da feira de Láncara, víñanlle as mentes os dous ramistas de Meira, cos que lle deran cabo na taberna a unha chea de cuartillos de viño. Os ramistas, Don Manoel, segundo contoume o Tiniño, ían sempre xuntos a todas partes, pero non podían ser mais diferentes o un do outro. Se a memoria non faime traizón chamábanse Abelardo o mais novo e Belarmino o maior. Abelardo era fachendoso e petulante, e andaba sempre máis teso que un morgado, que en certa medida o era dun tío que morrera sen fillos en Bos Aires. O de andar de ramista viña polo de figurar, e na poxa polas andas do santo, non ía deixar que ninguén coméralle as papas. Belarmino era o seu complemento, o Sancho do seu Alonso Quijano, ou mellor o Passepartout de Phileas Fogg, un home dun xenio coma unha malva, que nunca tivera cuestión con ninguén, mais que a súa teima de porfiar cos veciños cando consideraba que os cartos que lle daban non cadraban coa importancia da casa.

-  O santo merece máis! – e ata os mais amarrados ceibaban a baraza da faldriqueira, porque sabían que Belarmino podía chegar a ser mais molesto que unha mosca en día de verán.

E, mire que lle digo, Don Manoel! Non vaia a pensar que houbera grandes disputas por bicar a ramiña de oliveira que formaliza o compromiso de participar nunha comisión festeira, que a sona de que os ramistas sacasen en limpo para un traxe novo é un conto dos que nunca tal fixeron, que o que de verdade ten garantido o ramista é, ademais de moitos traballos e atafegos, pequenos aplausos para os acertos e mancheas de críticas para os poucos erros que se produzan na organización.