Mire que lle digo, Don Manoel! Que nunca estamos contentos co que temos!
Aos poucos días de andar so polas sendas e congostras camiño da feira de
Láncara, o noso gaiteiro comezou a comprender por qué o señor Marcial non daba
nunca calado; por qué se empeñaba en falarlle aínda que el non lle escoitara. E
que cando se está rodeado de xente que fala mais que un barbeiro no sábado
procuramos a soidade, namentres se está so coma unha curuxa se da aprecio ata
do falar dun tatexo. Tino experimenta unha necesidade irresistible, de falar
con alguén, de contarlle cómo foi a enfermidade do Marcial, do que padeceu na
soidade da pensión, e das palabras que dixo ou non dixo ao morrer, e que
ninguén puido escoitar. Contar como foi o enterro, o que dixo el e o que,
cuspiu mais que pronunciou a filla. Qué non daría por atopar alguén que quixera
escoitalo! Preferentemente algunha mociña labrega, fresca coma unha mazá, que
ás bágoas son un bo camiño para chegares a algo mais! Aínda que, mellor
pensado, a unha rapaza non lle podería contar os seus medos; o maior deles a
non ser quen de gaña-la vida coa gaita e ter que volver a Portela co rabo entre
as pernas. Da festa de Meira saíra con ben, pero agora que empezaba unha nova
vida sen a tutela do Marcial, ben podía dicir, arremedando a copla, que:
Tiña a gaitiña na man e
faltáballe o gaiteiro.
De feito, dende que volvera do camposanto, aínda
non fora quen de achegar o soprete aos beizos para encher o fol da gaita que
herdara do Marcial. De abrir a caixiña onde repousan as palletas, escoller unha
e poñela con agarimo no punteiro. Lembra entón o que lle contara o gaiteiro da
alma da palleta. Se despois de darlle fío, raspala, despuntala, e mollala, non
se da afinado e que a palleta perdeu a alma, e xa non se pode usar mais. “O
gaiteiro pasa media vida afinando e outra media tocando desafinado”, seica
gustáballe dicir.
Ningún comentario:
Publicar un comentario