Arelas de aventura

Mire que lle digo Don Manoel! Á primeira viaxe do Tiniño no barco de Cangas seguiron moitos outros, que a travesía, a mais de prestarlle no emotivo tampouco resultaba mal no crematístico. O medo a un naufraxio, xunguido á imposibilidade de escapar do artista, fai rubir coma a espuma no pucheiro a munificencia dos públicos, e abre bulsas e faldriqueiras. Ao Tiniño non facía falla, coma a outros músicos de menos mérito, cebar o pucho cunha cadela e un patacón para chamar á xenerosidade dos viaxeiros, que o son da súa gaita acordaba tan ben co zunido do vento mareiro que o público as veces esquecía que xa chegara ao seu destino. E aínda por riba non se mareaba! Iso enchíalle de ledicia, imaxinando as longas singraduras, ignorante de que navegar na ría non é a mesma cousa que facelo en alta mar. Pero o noso Tiniño devece polos grandes horizontes, so o ceo e o mar coma únicos límites da súa música. A ría non é abondo! A ría é coma un mar domesticado.

E, mire que lle digo, Don Manoel! Que aínda que tocar no barco de Cangas é un bo traballo, cómodo e lucrativo, o Tiniño vai a seguir o camiño que sinalan as arelas que leva no peito, ata iniciar a súa aventura no Gran Sol. Pero iso xa é conto para outro día, que non quero levar á boca máis do que poida debullar!

O navegar pola ría
Sen o compás do gaiteiro
é coma barco sen remo
e remo sen mariñeiro.