Mire que lle digo, Don Manoel! A cidade de Vigo foi para o Tiniño unha revelación.
As grandes casas de pedra labrada pola música dos canteiros, as amplas avenidas
pavimentadas, ateigadas de automóbiles e tranvías eléctricos. E as moitas
mulleres fermosas, con beizos de carmín, ben vestidas e peiteadas, que retocábanse
a maquillaxe no reflexo das vitrinas dos fermosos comercios da rúa do Príncipe.
E as sereas das fábricas e dos estaleiros. E as moreas de peixes relucentes, folguexando
o aire que os ha matar, e os barcos que os traen. E o mar. O mar soñado, o mar
devecido, o mar presentido, que convértese nun mar ollado, cheirado, achado,
nun mar que enche cada un dos seus sentidos.
Despois de darse un garbeo pola cidade e coas pernas baldadas de tantas
costas, o noso Tiniño foi na procura da chave que lle abriría as portas da
cidade: un rapaz de Bangueses, concello, tamén, de Verea, que traballaba de
camareiro nun café da praza de Urzaiz de moita sona na contorna.
Ningún comentario:
Publicar un comentario