O gaiteiro calafate

Mire que lle digo, Don Manoel! Que estes días de galerna e mar brava tráenme ás mentes cando Averomar o gaiteiro e mais eu, andabamos a pescar no Gran Sol, intentando que ondas coma casas de grandes non nos arrancaran da cuberta do buque. Xornadas de vinte ou trinta horas con descansos de tres o catro intercalados. Mar de color da lousa, larga e tendida, vento a cotío, chuvia e moito frío; e mariñeiros mollados, aterecidos de frío e sen forzas nin para estibarse no leito. Os armadores mandaban daquela ao caladoiro os buques que tiñan, a maior parte deles tan pouco mariñeiros que pasabamos mais tempo baixo das onda que riba delas. O peor eran os pantocazos que facían renxer as cadernas e afrouxaban os roblóns que xunguían as chapas da obra viva, e facían ca auga entrara a cachón entre elas. Entón era cousa de ver ao noso gaiteiro facendo de calafate. Un encofrado saído das súas mans coma por ensalmo, un saco de cemento pozolánico e vía de auga pechada.

De volta a Bouzas coas bodegas cheas de peixe, e as tripas do medo que todo bo mariño ten ao mar, faleille ao Tiniño de cantos compañeiros non tiveran tanta sorte coma nos, e agora servían de mantenza aos peixes, familiares dos que nos levabamos nas redes, e das moitas viúvas que daban a Bouzas un recendo especial a morto, a cera e a soidade. El miroume de fite en fite e díxome

• Non te queixes, meu! As vosas son viúvas de mortos. As de Portela, o son de vivos.