Matadlos, ostia!

Mire que lle digo Don Manuel! Que en Galicia non houbo guerra senón exterminio! Asasinatos planificados, controlados e instigados polos militares golpistas; masacre sistemática da poboación fiel á República. E os mais deles sen tan sequera un simulacro de xuízo! Paseados e tirados polas cunetas, que ata na morte nos fixeron distintos! E, mire que lle digo Don Manoel, que ven isto a conto porque hoxe, non sei coma, remexendo nun papeis vellos atopei esta estampa, recordatorio diciamos daquela, da imprenta Tetilla, dun rapaz do que nin tan sequera teño memoria. Lea, lea, Don Manoel, que o que di non ten desperdicio! Namentres eles daban a súa vida voluntariamente pola reconquista da Relixión e de España, os fillos dos paseados andabamos por Bouzas co medo sempre metido no corpo. Medo a Guarda Civil a á Falanxe. Medo ao cacique e ao cura. Medo aínda aos outros nenos aos que algún pai acirraba contra nos: “matadlos, ostia, matadlos, que son hijos de un comunista!”