As cousas do mar non son de contar

Mire que lle digo, Don Manoel! Aínda que din por aí que “as cousas do mar non son de contar”, ben certo é que a primeira travesía do noso gaiteiriño, camiño do Gran Sol, foi para el coma un pesadelo. Ao sentires que o chan bulíalle baixo os pes, fóiselle de súpeto a color da face, enchéuselle o corpo dun suor frío, e as náuseas mordéronlle as tripas coma un can rabioso. Foi pasar a Punta Robaleira e o noso Tiniño comezar a baleirar o pique de proa ata do primeiro leite que mamara. Os demais non estabamos moito mellor, pero para nos era xa unha sensación coñecida.

• Para isto non hai outro remedio que as pastillas de sombra de piñeiro, rapaz! – díxolle o chistoso oficial de a bordo.

Averomar tiña moito amor propio, pero ao cabo dunhas horas xa non se tiña en pé. Deitámolo no chinchorro e, coma non paraba de golsar, tiñamos que estar algún de nos a vixialo para que non afogara cos vómitos. E mire que lle digo, Don Manoel, que cando avistamos peixe tododiós en pé, estivera coma estivera, que ao mar vaise a traballar arreo, e para descansar quedas na casa. Barco sen peixe non volve a porto!