Dichoso aquel...

Mire que lle digo, Don Manoel! Que iso que canta o Roque, na Habanera de Marina, de dichoso aquel que tiene su casa a flote, é cousa de teatro, ou, polo que me toca, de mares mais apracibles que os que eu naveguei; que penso que xa contara o que se di do tempo no Gran Sol, o malo e o peor. E tampouco lle chamaría eu arrolo aos botes, brincos e cabriolas que o mar faille dar ao bou, que tampouco é que os choutos dean moito sono! E, mire que lle digo, que non deixa se ser cousa boa que o medo no deixe que che colla o sono, porque abonda con pechar un intre os ollos cando estás a traballar na cuberta, para que os abras no medio do mar a 50 brazas do buque, a varios días da costa, e, naqueles anos, sen chaleco salvavidas nin farrapos de gaita! Que toda a protección que levabas era a roupa impermeable de lona de algodón encerada e, as mais das veces, os pes espidos para non esvarar na cuberta mollada. E andar con moito ollo que mesturado entre o peixe no viñera unha quenlla, que unha trabada do peixe can podíache deixar mancado de por vida! Logo nos sesenta empezaron a chegar as botas de Bueu, que facía Don José Riobó, e que eran moi sólidas, moi resistentes e, sobre todo, moi adherentes, co que o risco de escorregar era xa moito menor. E mire que lle digo Don Manoel! Que a sona das botas de Bueu chegou a medio mundo, dende Terranova ata Namibia, coma boa proba de que os galegos para ser universais non temos que saír da terra.