xoves, 8 de decembro de 2016

Para a miña compañeiriña querida.

Mire que lle digo Dona Loli! Que alégrome moito de que se decidira hoxe a acompañar ao seu home á súa semanal visita a esta nosa egrexia laica da taberna. E de xeito especial que me traia á memoria o personaxe do Sacaúntos, aquel home de ollar terrible que dedicábase a sacarlle a graxa aos nenos pequenos ata deixalos nos ósos. Lémbrome da miña aboa, arredor da cuxa aba debruzabámonos os seráns de chuvia e vento os rapaces do barrio para gozar, tremendo coma xostras, ao escoitar os contos de medo da nosa nenez. O Sacaúntos da miña aboa non mataba aos nenos. Coas súas artes, malas por suposto, extraíalles o unto e marchaba para o bosque onde o comía para volverse forte e vigoroso coma os nenos. Noutras versións o Sacaúntos vendía aos vellos o unto que roubaba aos nenos, para con el cambiar o seu vello sangue por outro máis novo. Pero foi no conto de Dona Emilia Pardo Bazán onde descubrín o peor dos Sacaúntos posibles: non o malvado boticario que vendía ungüentos elaborados coa graxa dos cadáveres de rapaciñas novas, senón eses pais adoptivos que non dubidan en matala á súa filla para conseguir cartos.
E mire que lle digo, Dona Loli, que hoxe os Sacaúntos que mais medo me meten sonche o Banco Central Europeo, o Fondo Monetario Internacional e os patróns da Señora Merkel. E para non rematar isto con tristuras, que vostede non as merece, déixolle cunha cántiga do Sacaúntos que penso que faralle rir a cachón. 

Ningún comentario:

Publicar un comentario