Gaba o mar o que traballa na terra!

Mire que lle digo Don Manoel! Que gaba o mar o que traballa na terra! Que o mar ten mal talante, e por iso para telo contento algúns teñen os costume de botarlle un pouco de pan, para telo contento. Tamén é moi desconfiado, e andando nel non se pode falar de raposos, cregos, zapateiros, xastres, ou calquera outra caste de xente falsaria, por que non pense que se está a falar del. Xa sabe Don Manoel que ningún deses oficios ten moi boa sona. Especialmente o de xastre, ou alfaiate, como tamén se di por estas terras tan achegadas a Portugal, que, aínda que sexa das mais antigas profesións do mundo, sempre anda en coplas e refráns:

Si tu viras o que eu vin

na feira do Carballiño,

vinte cinco xastres xuntos

bebendo un neto de viño!

Os contos en Galicia están cheos de xastres melindrosos, afectados e pouco virís, como o Milhomes da Esmorga, e conforme eses contos, son sempre xente pouco de fiar:

Sete xastres fan un home

e vinte cinco un testigo,

fan falla cento cincuenta

para firmar un recibo

E tamén o refraneiro:

Alfaiate das mentiras, que todo o pano fai cachizas.

Alfaiate do vío vío, que cose de balde e máis pon o fío.

Alfaiate sen dedal, cose pouco e iso mal.

O alfaiate da encrucillada trae o fío da súa casa.

O alfaiate que non furta, pouco gana coa agulla.

E, mire que lle digo Don Manoel! Das carqueixas que cría o monte sae o mel que todos lambemos, e moitas desas coplas non son mais que envexa; envexa que lle ten a xente que, coma eu, ten que andar no mar, ou amarrado ao legón, aos que poden gaña-la vida sentados nun banco, quentiños e a beira dos seus. Para eles hai tamén outra cantiga que di:

Tódolos xastres de agora

fan a roupiña ò pintar.

Se eu fora muller dun xastre,

guapa che había de andar.