O número da cabra!

Mire que lle digo Don Manoel! Que hoxe, non sei moi ben por qué, me veu ás mentes aquelas familias xitanas que chegaban aos barrios das vilas e cidades co seu triste circo ambulante. O pai, a nai e dous ou tres “xurumbeis”. As mais das veces un can esfameado e unha mona. E unha cabra, claro!, cuxo número, o número da cabra, era a principal atracción de nenos e maiores. O home tocaba un instrumento musical que podía ser unha trompeta abolada e cuberta de roña, un acordeón do que soaban a metade das notas ou, coa chegada da tecnoloxía, un deses teclados electrónicos que case que tocan solos. A función comezaba cun baile da rapaciña vestida de volantes raídos e golpeando cos peciños nus nas pedriñas do chan. De contado o can, de saia tamén de volantes e sombreiro de punta, púñase riba das patas traseiras, nun penoso esforzo por gañarse a atención do escaso público congregado. Finalmente o número forte do espectáculo. A muller abría unha escada de cinco ou seis chanzos e puña no cumio unha lata de tomates, oxidada e baleira. Entón, nun xesto teatral, amosaba a vella cabra que levaba atada cunha baraza, mentres a rapariga redobraba no tambor reclamando a atención do público. Entón, ao son de “En er mundo”, España cañí” o pasodobre semellante, a cabra ía subindo os banzos da escaleira, ata quedar facendo equilibrio, coas catro patas reunidas riba da lata. O número da cabra! E mire que lle digo Don Manoel! Todo isto perdeuse. Hoxe os números da cabra fanse nas televisións, nas empresas, nos Xulgados, nos Concellos, e de xeito especial en canda seu dos múltiples parlamentos, autonómicos, estatal e europeo. E mire que lle digo Don Manoel, que así non hai cabra nin xitano que poida aturar esta competencia institucional!