Coas cabras no monte!

Mire que lle digo, Don Manoel! Que non quero ser coma o pexegueiro: moita flor e pouco proveito. Xa vai tempo alá que faleille do gaiteiro Marcial, e coma propuxo ao noso Tiniño de marchar con el a tocar polas feiras e romarías, e hoxe, se esta purrela que nos puxo o taberneiro en lugar de viño me deixa, quero coller o fío do conto. Ben sabe Don Manoel que nos anos de que lle falo a figura do gaiteiro xa perdera moito do prestixio que chegou a ter antes da sublevación militar, e a xente nova pedía menos xotas e muiñeiras e mais bailes agarrados, malia a oposición do púlpito, que manda carallo que a igrexa tivera que vir agora a defender aos gaiteiros!

Pero, imos ao conto, Don Manoel, que hoxe ando mais torto cun fouciño! Marcial coñeceu ao Tiniño cando este era un rillote que andaba coas cabras no monte, requintando coa gaita de alcacén para pasa-lo tempo, e xa daquela botoulle o ollo enriba. Ou debera dicir a orella? Pero todo chega para o que sabe esperar, e non tivo que agardar moito para que, tal día coma hoxe, o noso Tiniño caera nas súas gadoupas coma pera madura na boca dun larpeiro, por mor do primeiro desengano amoroso do pequeno cabreiro. Porque, mire que lle digo Don Manoel, cousas da vida!, hoxe é festa en Portela, a terra do noso gaiteiro, e compre celebrar, polo que, se non lle parece mal, deixaremos as desgrazas para a semana que ven!