martes, 6 de decembro de 2016

Aperta urxente para Cándido Pazó

Mire que lle digo Don Manoel! Que non é morte a que nos rouba aos seres amados; a morte nolos garda e os fai inmortais na nosa lembranza. Demasiadas veces é a vida a que nolos rouba definitivamente. Aínda que, mire que lle digo, cando algo do teu morre de pouco serven as condolencias e a filosofía. Que mortes son todas, e formas de morrer hai moitas. Que os hai que morren sen dar chío, coma un paxariño, outros que os ves apagarse paseniño coma a luz dunha vela, e outros a chorros entre berros de dolor que nos fan desexar que algo ou alguén os arranque das gadoupas da agonía. E todas son malas, que por vella que sexa a aciñeira sempre é verde para facer leña dela. Por iso Don Manoel, aí lle vai a miña particular encomenda aos defuntiños, que me aprendeu o meu avó, para o noso benquerido Cándido:

Saúdos, meus defuntiños
Aquí estamos todos xuntos
Nos, que non temos repouso
E os que estades xa defuntos.

Vós que fostes coma nós
Agardade con paciencia
Non ha de pasar moito tempo
Que remate esta ausencia

Ningún comentario:

Publicar un comentario