Tocar a gaita as sereas

Mire que lle digo, Don Manoel! É certo que dende o primeiro día que chegou a bordo, tomei ao noso Tiniño, o Averomar, como sería coñecido a bordo ben pouco despois, ao meu coidado. Non sabería dicir moi ben se por interese na súa persoa ou na gaitiña que levaba nunha bolsa dependurada no ombreiro. Moito me gustou sempre a música, Don Manoel, pero nunca tiven a oportunidade de ter un instrumento para facela na miña man, ata que chegou o Tino. E para iso, cando o Tiniño me deixaba a súa gaita para me deprender, entrábame polo corpo coma un respecto reverencial que me impedía tocar, e deixábame varios días amolado coma tres nun zoco. E, mire que lle digo, Don Manoel! Cando xa comezaba a collerlle o xeito, un malfadado día de mar campal, nunha manobra de largado do aparello, o noso gaiteiriño fixo unha imprudencia, daquelas contra as que o advertira mil veces, e pouco faltoulle para ir ao mar coa rede, a tocarlle a gaita as sereas, coma disque fixera o gaiteiro Ubaldo na praia de Praceres de Pontevedra.