Cousas da Reconquista de Vigo

Mire que lle digo Don Manoel! Que, coma vostede ben sabe, moitos estudios non lle teño pero o meu pouco caletre ben me da para afirmar que das peripecias da Reconquista de Vigo tampouco ten a xente as cousas moi claras. Que se as tivera non entendo moi ben que mantivera unha rúa e un monumento a un personaxe tan nefasto coma Pablo Morillo, suposto heroe da Reconquista de Vigo, cuxo único mérito foi recibir a capitulación do coronel Chalot, aproveitando que o verdadeiro protagonista, o capitán de granadeiros Bernardo González del Valle, Cachamuíña, estaba hospitalizado das feridas recibidas no asalto á Porta da Gamboa. Morillo, conde a marqués de non sei cantas cousas, foi, como ben sabe, militar de carreira no peor sentido da frase, un barallocas que xurou fidelidade á Constitución de 1812 coa boca pequena, e á primeira oportunidade entrou en Vigo a sangue e lume ou fronte das tropas absolutistas, retirándolle á cidade a súa condición de capital de provincia, que pasou a historia da infamia coma autor do comentario tras firmar a orde de fusilamento do grande científico, fillo de galegos e heroe da independencia colombiana, Francisco Xosé de Caldas: España non necesita sabios.

E, mire que lle digo, Don Manoel! En cada ocasión das que o mellor do pobo tense posto en pé contra da tiranía, no devalar do entusiasmo colectivo, cando damos á terra os corpos dos Carolos mortos baixo as balas do inimigo, volven coma os corvos, os potentados, os poderosos, coa súa cohorte de militares sanguinarios e cregos raspalleiros, todos eles con máis mala intención cá dun raposo axexando unha pita. E non é que queira facer coma o mestre Cirola, que non sabia ler e xa puña escola, pero para min que é á xente do pobo, á quen, pase o que pase, lle seguen a chover no lombo paus coma trancas.