Mire que lle digo, Don Manoel!
Que as lembranzas con coma as cereixas: tiras de un e veñen vinte ensarillados nel.
No conto anterior enguedelleime nas lembranzas de Tino, coma outros se enredan
nos rabos dun polbo, e quedoume sen contar a historia da Muiñeira de Ponte San Paio, cousa que, co seu
permiso, penso poñer hoxe remedio. A cousa comeza cando Don Antonio, escoitada
xa boa parte do repertorio, dille entusiasmado:
- Veña gaiteiriño! Xa que estamos na terra que a viu nacer, toca agora a Muiñeira de Ponte San Paio.
- Pois ben que o sinto Don Antonio! – respondeu Averomar - Non lla sei; nunca sentira falar dela.
- Iso ten bo arranxo. Manuel – dille Medal a un dos convidados - te importa sentar ao piano e tocarlle a peza ao noso gaiteiro?
O tal Manuel, contárame o Constantino, era un home alto e ben parecido,
cunha ollada chea dunha infinda tristeza. Non sen certo esforzo, achegouse ao
piano e marcoulle ao noso gaiteiro as primeiras notas.
- Pregunta e resposta – asentiu Averomar – Xa o teño. Siga Don Manuel!
E Don Manuel tocaba e Averomar repetía, sen errar unha soa nota. E así ata
dar cabo á peza, e de contado, alzar o vo a gaita, co piano facéndolle ás
beiras. E deste xeito, nun fermoso diálogo entre os dous instrumentos, aprendeu
o noso Tiniño a súa muiñeira favorita, aquela que soaba cando o mar bruaba con
mais rabia, e os embornais non eran quen de achicar a auga da cuberta. E mire
que lle digo Don Manoel, que o noso gaiteiro sempre me dixo non lle custara nada
aprendela, coma se dalgún xeito xa a levara escrita nalgún curruncho da
memoria
Ningún comentario:
Publicar un comentario