A escola pública ou privada pero non concertada

Mire que lle digo Don Manuel! Que as veces penso que a educación que lle estamos a dar aos cativos e non tan cativos é coma a espada de Xoán da Palla que nin pincha nin talla. Que moita reforma do ensino, moitos planos de estudios novos para que a xente siga a confundir o valor das cousas co seu prezo. Que eu observo que os rapaces de hoxe dispoñen de moita información pero teñen moi pouca formación, e que estamos outra volta, a reproducir os esquemas do pasado, vostede estudando nos Xesuítas e eu nas Escolas de san Ignacio. Mire que lle digo, Don Manoel, que eu non teño nada contra das escolas privadas, que os centros privados están financiados con cartos privados, é considero normal que neles se imparta obrigatoriamente a ideoloxía de quen os financia. O que non son quen de entender é que case que corenta anos despois da morte do ditador sigamos a ter escolas concertadas, financiadas polo pobo pero ao servizo das clases dominantes! E a escola pública coma delegacións dos departamentos de persoal a fabricar obreiros sen conciencia de clase, amas de casa, e sobre todo, parados, moitos parados, que compre acabar coa escola pública para poder gobernar a un pobo de carneiros. E mire que lle digo Don Manuel, que nos, cando éramos novos, loitamos e nos sacrificamos moito para que os nosos fillos estudaran, pero non para que foran mais que nos, senón para que foran mellores que nos, non para que foran felices obedecendo a un amo senón para que estiveran preparados para pensar pola súa conta, porque pode ser que iso os fixera tan probes coma as arañas no inverno pero ceibes coma o vento.