Mire que lle digo, Don Manoel! Que tanto me ten
que os agricultores de Alacante tiveran no 1909 unha chea de uva que non sabían
que facer con elas, ou que sexa un costume importado de París, ou de calquera
outra das grandes capitais do mundo, pero a min todas esas cousas das badaladas
pola TV e a ducia de uvas me parecen todo aparencia, coma a leña da figueira:
recia de fume, fraca de madeira. Mire que lle digo, Don Manoel! Non é que eu
teña lembranza de moitas festas, que ben sabe que a min tocoume vivir esa longa
noite de pedra da que falaba o poeta, pero, cando andaba no Gran Sol, tocoume
un compañeiro, da parte de Bande, que contoume moito desas cousas. Na súa aldea
a xente nova preparaban unha fogueira, o lume novo, que acendían despois da
cea, para que as ánimas dos seus devanceiros aqueceran ao seu carón. O lume
mantíñase aceso ata o amencer e se deixaba comida para que os finados da casa
participasen da cea dos vivos. E, mentres os vellos contaban aos cativos contos
de medo á calor do lume, a xente nova saía de troula pola aldea, trocando as
cancelas ou as portas dunha leira para outra, ou agochando os apeiros de
labranza. E logo achegábanse ao torreiro para botar as xaneiras, que son
cantos, coma aquel que di:
Eiras, eiras,
eiras xaneiras,
millaradiñas
as tres primeiras.
Deus nos dea
boas anadas,
bos cabritos
e boas cabras
Outro día contareille algo mais do meu amigo, que
hoxe non quero coller máis maquía da que poda moer.
Ningún comentario:
Publicar un comentario