Para o meu Maxi Olariaga

Mire que lle digo Don Manuel! Que o seu amigo o Don Maxi tenlle moita razón cando afirma que na Transición houbo mais de transacción que de transgresión. Eu nono diría tan ben, pero tampouco estoulle tan afeito coma o seu amigo Maxi a gobernar palabras tan requintadas, pero lle collo ben o sentido. E venme ás mentes a cara do Carnicerito de Málaga, queixumeiro coma unha galiña choca, dando, moi ao seu pesar, a orde de tirarlle a rolla as botellas de champan que levaban días arrefriando na neveira.  E os da camisa azul, xa nunca mais prietas las filas, uns moi atarefados trafegando de aquí para aló para parecer aguias en troques de galiñas, e outros rabeando coma cans doentes aos que lle quitan o oso. E tamén aos de París ledos coma cucos de poder volver a España, pasando a rolla do centralismo democrático por riba das opinións dos do interior, que houbo que lle botar moitas tragadeiras a todo aquilo da rojigualda, do rei, e tantas cousas mais. E, mire que lle digo, Don Manoel, que daqueles pos veñen estes lameiros, de ter transixido de mais vennos este estar coma perdidos, trascaburrados, mirando coma tanto padecer non serviu para nada mais que para que todo siga igual; os probes mais probes e os ricos mais ricos, que para a ovella non hai como o carneiro, e entre broma e broma a verdade asoma.