A luz nas tebras

Mire que lle digo, Don Manoel! Por qué será que os mais preocupados polo futuro dos comunistas son precisamente os que sempre procuraron por acabar con eles? Pouco lle preocupan ao poder económico os resultados das votacións! Gañe quen gañe sempre gañan eles, que ningún resultado pon en perigo a súa hexemonía. Pero, mire que lle digo, que ben ou mal a Vella toupa sempre seguirá a facer o seu labor.

Eu vou ser coma a toupeira

Que esburaca

Combinando sabedoría e constancia, furamos aos poucos o subsolo, construíndo teimudos un contra poder revolucionario, ata que, nun momento dado do proceso histórico, saiamos á superficie para derrubar a orde capitalista. Si, Don Manoel! Nos, os comunistas. E hoxe que parece que custa mais declararse comunista que época da clandestinidade, quero contarlle un sucedido. Unha noite do outono de 1936, camiñaba Pablo Neruda con Delia del Carril polas rúas de Madrid, desertas polos combates da guerra, cando atopáronse cunha patrulla de milicianos comunistas. Os milicianos, ao recoñecelos, os guiaron coas súas lanternas para que puidesen continuar o camiño. Di Neruda daquel incidente: 

“Desde entón para min, na tempestade do mundo que con aquela escuridade comezase en España, busquei a luz das patrullas comunistas en toda a vasta terra. O Partido Comunista é esa luz nas tebras, que vixía, que rectifica, que dirixe e que combate”.