Mire que lle digo, Don Manoel! Que tras unha semanas
cheas de problemas, coma se o accidente do Averomar nos botara un meigallo enriba,
enredamos o aparello na hélice,
unha das cousas mais perigosas que te poden pasar no Gran Sol, pois ao quedar
sen propulsión o buque queda sen goberno. Sorte que tiñamos un bou vasco
pescando canda nos, e deunos remolque decontado antes de que un golpe de mar
nos fixera zozobrar, e quedaramos coa quilla ao sol. Dar remolque no Gran Sol
non é tarefa para covardes, pois no momento que das un cabo ao compañeiro en
apuros estás unindo a túa sorte á sorte del. Cando vai moita mar tes que ir lascando
pouco a pouco o remolque, para evitar que o cabo roce sempre no mesmo punto,
porque se racha e nono cobras inmediatamente, telo risco que vaia a enredarse
na túa hélice, e acabes na mesma situación que ao que pretendías axudar. Non
houbo caso, que o patrón do bou vasco tiña moita mar no bigote, e levounos ao
abrigo do porto de Bantry.
Coma pouco tiñamos que facer mentres os buzos desfacían
o burullo que se formara no eixe, marchamos a Corck a facerlle unha visita ao
noso Tiniño.
E mire que lle
digo Don Manoel! Ao miralo na mornura daquel Hospital, rodeado
de enfermeiras coma anxos, e gordiño coma un paspallás de non facer nada, lembrei unha cántiga escoitada
non sei onde:
Sabía de memoria o “Ciprianillo”,
libraba da tirís e o
garrotillo,
conxuraba os meigallos e o
tronante ...
E nas romaxes deste chan
saudoso,
como gaiteiro enxebre e
fachendoso,
non lle puxo ninguén o pé
diante.
Ningún comentario:
Publicar un comentario