No Mercy Hospital de Cork

Mire que lle digo, Don Manoel! Aquela imprudencia do Averomar, na manobra de largado do aparello, estivo a piques de custarlle a vida, pois nesas augas ir pola borda era caer directamente no sartego salgado. Porén, como na pedra imán, todo o que sucede ten dúas caras, unha mala e outra boa, e do accidente o noso Tiniño sacou unha cousa mala, unha perna rota, e unha boa, un romance cunha linda enfermeira, que contarei mais adiante, porque o conto quere agora que, coa ladaíña de maldicións do patrón contra dos mariñeiros de cadabullo que andan decote apampados fungando nas orellas, poñamos rumbo ao porto de Bantry, ao que arribamos catorce horas despoís. No peirao estaba a agardarnos un Austin FX4, daqueles que se usaban en Londres coma taxis, que levoulle ao Mercy Hospital de Cork, que daquela, en Bantry, onde facíamos base, non había mais que para facer as primeiras curas. O Tiniño estaba medio desmaiado, da dolor da longa viaxe, e aínda así nin a morte houbera sido quen de arrincarlle a gaitiña das súas mans. Mais cando a enfermeira, un anxo louro de peitos coma mazás, ao deitalo nunha cama branca coma o leite, pediulle a súa gaitiña para a gardar no armario, o noso Tiniño  abriu os brazos e deixouna ir con ela. E mire que lle digo, Don Manoel, non sei ben por qué, véuseme ás mentes a copla:

Ao son da miña gaitiña

as nenas hei de levar-e,

as tontiñas sonche elas

que se deixan enganar-e