Madrid capital da gloria

Mire que lle digo Don Manoel! Que eu, coma boa parte dos esmagados polo golpe de estado do 36, non tiñamos nada que celebrar 20 de novembro de 1975. Nin abrimos botellas de champaña, nin de sidra que é moito mais nosa. Ao mais, alguén ergueu a cunca de viño e desexou que houbera un inferno para que o ditador pagara nel o que non fomos quen de facerlle pagar en vida. A champaña, Don Manoel, abriuse nas mansións dos podentes celebrando que a natureza apartara por fin aquel estorbo para que España puidera ter acubillo de honra nas cadeiras do capital monopolista. E se necesita confirmación do que lle digo non ten mais que repasar as colas de ata doce horas de espera para render homenaxe ao ditador. E os hai que aínda preguntan por qué o PCE non deu daquela a orde de tomar as rúas! Porque, Don Manoel, se na guerra de España Madrid foi capital da gloria, daquela o foi da vergonza.

E mire que lle digo Don Manoel! Que moitos queren erradicar os símbolos do franquismo, derrubar as estatuas, trocar os nomes das rúas, e tirar das igrexas as cruces dos caídos dos vencedores; eu non. Quero que queden coma testemuña do oprobio para a complicidade da igrexa no exterminio dos disidentes. E tampouco que retiren as estatuas do sentinela de occidente, que quero que a xente non esqueza que aínda vivimos nun réxime que é o seu lexítimo herdeiro, cun rei votado polo único que tiña daquela voz e voto: Paca la Culona. E o quero porque, por moita Lei da Memoria Histórica que se votara no 2007, as vítimas de la guerra civil y la ditadura aínda berran con voz silandeira pero que algúns non podemos deixar de ouvir dende as cunetas.