Da Galiza ucraína

Mire que lle digo Don Manoel! Que por moito que os sarracenos chegaran a Compostela e roubaran as campás da Catedral, os musulmáns decatáronse de contado que non tiñan na nosa terra moito futuro. Un pobo coma o noso, tan afeccionado ao porco e o viño, e tan pouco disposto a crer que hai un único camiño para ir de un lugar a outro, non é o mais acaído coma para tomar coma propia a unha fe que, entre outras barbaridades, considera á música coma unha ameaza. Sen ir mais lonxe, ou indo, contoume un fregués desta taberna, que Baldomir I, un que foi rei da Rus de Kiev, que fixo grandes matanzas na Galiza ucraína e o fixeron santo, Baldomir I, repito, antes de se bautizar recibiu aos representantes de varias relixións para escoller entre as diversas ofertas. Dos mahometanos pareceulle moi ben a oferta de virxes a mancheas na outra vida, e aínda mellor se fora nesta, porque xa se sabe que mellor paxaro na man que cento voando, pero xa non gustoulle nin chisco cando lle contaron a exixencia de renunciar á carne de porco e as bebidas alcohólicas.

-          Ai non, rapaz, non! – contan que dixo Baldomir - Na Rus enteira existe a ledicia de beber cos amigos, e nos non podemos vivir sen iso!

E mire que lle digo Don Manoel! Que Baldomir falaría da Galiza ucraína pero é ben certo que a sentenza pódese aplicar á nosa; engadíndolle ao de beber o necesario cantar!

Dáme un traguiño de viño

que mo pide esta garganta;

verás como canta a rula,

verás como a rula canta.