Xan de debaixo da terra

Mire que lle digo, Don Manoel! Cando chegamos de volta a Bantry, despois da visita ao Tiniño no Mercy Hospital de Cork, o barco estaba xa amañado, agardando por nos para saír a faenar de novo. Chegamos ao caladoiro cunha mar estrañamente tranquila, dentro do que pode ser de tranquila no Gran Sol. Na última izada, cando xa as portas de pesca estaban trincadas, e as malletas estaban pasando dende a popa ao costado de babor, polo que faise o resto da manobra, outro dos mariñeiros de legón, ao que chamabamos Xan de debaixo da cama polo seu pouco espírito, ponse no camiño delas e, antes de que ninguén de nos puidera facer nada, quedou atrapado polo peito contra da borda, morrendo case ao instante.
E, mire que lle digo Don Manoel! Que cando o cortexo fúnebre pasou polo peirao, rumo ao cimeterio mariño, todos os pesqueiros fixeron soar as súas sirenas nun derradeiro adeus ao noso Xanciño, xa nunca mais Xan de debaixo da cama senón Xan de debaixo da terra.

Cando alguén morre a bordo o patrón ten que falar co armador e entre os dous escoller que ían facer co cadaver. Se a morte do Xanciño coincidira coa fin da marea, poderiamos poñer o seu corpo no xeo da bodega, facendolle um sitio entre peixe, para que aturara a viaxe de tres ou catro días de volta a Vigo. Pero as cousas non ían coma para dar a volta coas bodegas baleiras, e decidiron enterralo no cementerio local, a unha milla do pobo, nunha parcela que tiñan reservada aos españois, preto das criptas subterráneas da vella abadía, nas que se agachaban as botellas de whisky de contrabando.