Aprende Xan!

Mire que lle digo, Don Manoel! Que moito lle agradezo os seus bos desexos para o 2016, pero ben sabe que eu son dos que pouco acreditan nesas cousas das badaladas, e da ledicia a prazo fixo, do vivir para consumir e non do consumir para vivir, e que a centola sabe mellor cando o dita a ocasión que non porque o dita a ocasión. Tenme que perdoar que lle amargue a súa onomástica coas estas miñas teimas, pero ando aínda coa resaca do resultado das últimas votacións, nesta España do despropósito, na que a xente que non se vende é tan pouca que ata ten unha lenda, “na miña fame mando eu”, que xa imos para os oito anos nesta crise, coa xente do común vivindo cada día peor, pero mais de dezaseis millóns desa mesma xente do común segue a pechar os ollos cada día mais forte, convencidos de que non hai nada coma a escravitude.  E, mire que lle digo, Don Manoel; que cativa é a tarefa que temos os, coma pouco, seis millóns que estamos pola superación do capitalismo: tocamos a menos de tres por cabeza!