Mire que lle digo, Don Manoel! O Tino sempre foi un
rapaz garrido e baril, que gustaba moito das mozas, e delas era ben
correspondido. Donoso e falangueiro, engaiolaba as rapazas coa súa presenza e retranca.
Así andaba o noso Tiniño, coma abella nun campo de flores, ata que un día, tomando
unhas fechas na baiuca da Praza Maior de Celanova, unha rapariga feituca coma
se a fixeran de cera, que saía da misa das 12, rouboulle o corazón, e Tino xa
non foi o mesmo. Deixou as festas e as romarías, e de beber na taberna pasou a
mirar coma bebía outro na misa. E, mire que lle digo, Don Manoel! Que aquilo
houbera acabado con noso gaiteiro, se non fora porque un día cando ía entrar na
igrexa o estaban os seus amigos ao agardar, burlos coma demos, para facerlle
ler as monicións da voda da rapariga, que a familia amañara cun boticario de
Xinzo. E o gaiteiro Marcial, que por alí andaba tivo a oportunidade que estaba
a agardar.
Para pobre aprendo a xastre,
para rico a zapateiro,
para putañeiro, crego,
e para
borracho, gaiteiro
Ningún comentario:
Publicar un comentario