Mire que lle digo, Don Manoel! Que o corazón ten
os seus segredos, e pouco sabemos deses enigmas. E tampouco sería o noso Tiniño
o primeiro galán en virar, de galo inglés que a todas as galiñas lles dá de lado, a pailaroco
alabarado por uns andares, coma unha avelaíña polo lume dunha candea.
Milagres, a dos andares feiticeiros, era a mais cativa e a mais feituca das
catro fillas dunha familia de Celanova, de tanta fachenda coma poucos cartos. As
moitas gabanzas, afagos e loanzas recibidas de cativa, fixeron dela unha moza
vaidosa, arrogante, e pagada de si mesma. A nai e as catro irmás sobrevivían
con moitos atrancos dende a morte do pai, pois a súa fortuna pasara xa vai
tempo a outras mans mais habelenciosas, e a pouca e mala mantenza, que naquela
casa había, dera en que, para aquelas que non paran de darlle á tarabela, foran as
señoritas de caldo á merenda. Todo iso ben sabía o Tino, pero non era
quen de arrancar do seu peito aquel mal que lle atafegaba de tal xeito que nin
toca-la gaita lle deixaba. Ben sabe vostede, Don Manuel!, que non hai muller mais desexable
que aquela que non se pode ter.
E mire que lle digo, Don Manoel! Cando o
Averomar me contaba estas as súas penas a min véuseme aos beizos aquilo de:
Dixeches que me deixaras
porque teu pai era rico.
A riqueza de teu pai,
lévaa o corvo no pico.
Ningún comentario:
Publicar un comentario