O pobo é sabio ...

Mire que lle digo Don Manoel! Que xa estou máis cansado que unha vella de mazar liño de que cada vez que perdemos unhas votacións, volvan a quentarnos a cabeza con aquilo de que o pobo é sabio. E ser o será, que non digo eu que nono sexa, mais sabio é cando estuda, cando pensa, e cando actúa conforme a ese pensamento, que as veces pensa mais coa cabeza de abaixo que coa de arriba. E non pense que eu, que tamén son pobo, non ando coa area no zoco deses, novos profetas de vellas ideoloxías, que aínda que tiraran a garabata, e se peitearan de xeito diferente, seguen a vender promesas que, en canto toquen a cadeira, quedarán en auga de fregar, que o que ten prata, fode e mata.

E mire que lle digo Don Manoel! Que os partidos de esquerdas temos tamén moita culpa diso; que entre cus de ferro e picos de ouro así nos vai! E tampouco axuda moito a convencer á xente, o feito de que moita da xente de esquerdas, defensores da educación e a saúde pública, manden aos seus fillos a colexios privados de elite e contraten seguros de saúde privados, que o pobo non quere saír dun souto para meterse noutro, e para escoitar prédicas de “fai coma eu digo e non coma eu fago” xa teñen aos curas. Nin tampouco que en troques de poñer a vista en vencer ao inimigo común andemos encerellados decote en loitas cainistas que ninguén entende. Resulta difícil cambiar a sociedade se non cambiamos antes cada un de nos, iso temos en común cos anarquistas. Sen deixar as institucións, concellos, e parlamentos, convencidos e convencendo de que cando alguén vota a un ladrón por primeira vez é unha vítima, pero cando o vota por segunda vez é un cómplice, e tendo claro que compre tomar o temón da nosa vida, non cada catro anos, senón cada un dos días das nosas vidas.