No que o Tiniño ascende ao Chao do Pousadoiro

Mire que lle digo, Don Manoel! Ter unha gaita de seu era o soño do noso Tiniño, e aínda que non tivera nin un real aforrado, por mor do pouco e tarde que o Marcial lle pagaba, pobo no que tocaban onde houbera, no propio pobo ou na contorna, un construtor de gaitas, o noso gaiteiro procuraba a ocasión e o camiño para chegar ao taller e pasar aló o tempo que tivera libre para emborracharse co recendo da madeira no torno, engaiolarse coa metamorfose en punteiro dun anaco de madeira, e matinar como sería o sentir o doce peso do ronco no ombreiro e o agarimo dos farrapos no lombo. E así pasaba as horas, aparvado coma unha vaca mirando para o tren. E aínda que a miña memoria empeza a ter xa mais lagoas que terra firme, lémbrome dalgúns dos construtores dos que me falou: Riobóo na Estrada, Basadre en Guntín, Basilio Carril en Santiago, Paulino Pérez en Lugo.

E, mire que lle digo Don Manuel! Que de ningunha desas visitas faloume con mais emoción que cando colleu o camiño do Chao de Pousadoiro para ascender, coma novo Ulises, ás fontes do son, as fontes da auga; ao taller de Don Xosé Manuel Seivane Rivas. Pero desta visita xa falaremos a vindeira semana mais devagar, que o tema o merece.

De pau de buxo se fai

roncón, soprete e punteiro,

o fol faise de contado

cun pelexo de carneiro

Fotografía de Don Xosé Seivane, cortesía dos seus fillos Álvaro e Xosé Manuel.