A primeira gaita do Seivane

Mire que lle digo, Don Manoel! Cando o Tiniño chegou ao taller do Chao de Pousadoiro, pareceulle que chegara ao ceo, e que  o señor Seivane era, cando menos, San Xosé. Non erraba moito, porque Xosé era, e a carpinteiro chegara, pola xenética, que seu pai era ebanista, pero tamén por vocación. O entusiasmo do Tiniño debeulle traer ás mentes a Don Xosé Seivane os seus anos mozos, cando fixo sen axuda de ninguén a súa primeira gaita, sacando as medidas dunha que lle regalara o seu pai cando era moi novo.

-  Enredos de nenos! – díxolle o ferreiro do pobo, cando pai e fillo foron canda il a encargarlle as barrenas e mandrís para o rapaz.

Pero o futuro construtor de gaitas era teimudo, e convenceu ao seu pai para facer entre os dous un torno daqueles do tipo bésta, e nel fixo a primeira gaita, e saíulle moi ben. Cando isto escoitou o noso Tiniño encheuse de gozo, pensando que se fora quen de facer gaitas de alcacén tamén as podía facer de buxo. Mais, pouco dura a ledicia na casa do probe!, cando o noso Xosé contoulle que a segunda xa non saíra tan ben, e o moito estudo e moito esforzo que levoulle conseguir facer outras coa calidade da primeira!

E, mire que lle digo, Don Manoel! Que non quero meter na boca máis do que se poida debullar, e deixo para a semana moitas mais cousas que contoume o Tiniño de Don Xosé, do seu servizo militar en Pontevedra, da banda de gaitas e de cómo afanarse para gañar un mes de permiso.

O gaiteiro, sen á gaita,

non ten donaire nin sal;

fai como a muller sen roca

que maldita cousa val.