Mire que lle digo, Don Manoel! Que xa é ben tempo de rematar as andainas do
noso gaiteiro polo Chao de Pousadoiro. O certo é que o grupo quedara días de
mais pola contorna por mor dunhas febres do Marcial, agravadas polo moito fumar
e as moitas noites de durmir ao relente. O Tiniño aproveitara aquelas vacacións
para pasar todas as horas do día no taller do Señor Seivane; Don Xosé traballaba
e falaba, e o Tiniño escoitaba coa boca aberta, e achegáballe as cousas que o
construtor precisaba antes de que as dera pedido, leváballe baldes de auga a
Dona Fuencisla e varría o chan da barbería coa que o Sr. Seivane completaba os
seus ingresos. Así que Don Xosé e a súa dona tomáronlle moito cariño. Mais o
pouco dura, e o moito acábase; o Marcial mellorou da súa doenza e chegou a hora
de marchar a outras terras.- Mire Don Xosé, que veño me despedir de vostedes. Que marchamos da contorna, e ben quero agradecerlle todo o que vostede me ensinou e as atencións que a súa dona tivo comigo.
- Non é nada Tiniño; son eu o que estouche agradecido pola túa axuda no taller, e a túa compañía.
- Don Xosé, que eu quería pedirlle unha cousa, desculpará o meu atrevemento!
- Pide rapaz, pide! Que contra o moito pedir está o pouco dar.
- Quería encargarlle unha gaita. Eu agora non teño un can, pero cando gañe cartos hei de vir a recollela e pagar o que vostede me pida.
- Ben está! Que o bo gaiteiro gaita de seu quere. Pero, dime unha cousa! Alá por onde ti es, hai bos construtores de gaitas. Por que queres que cha faga eu?
- Non lle sei dicir, Don Xosé! Pero teño para min que, quen vai construír mellor unha boa gaita que un bo gaiteiro?
Don Xosé non pediulle nada de sinal, coma daquela se facía, e unha gaita
das que vendía por catrocentas pesetas, arranxouna en trescentas para o Tiniño.
Cásate, miña meniña,
cásate cun carpinteiro
pola semana ten bolo,
E o
domingo ten diñeiro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario