O taller do Marreco

Mire que lle digo Don Manoel! Que cando o capitán/director da Banda de Música, soubo que fora o propio Seivane o construtor dunha das dúas gaitas que afinaban co resto de instrumentos da banda, deulle un mes de permiso para construír todos os punteiros para o corpo de gaitas. E vostede, que tamén fixo a mili, ben sabe que ninguén diría que non a un permiso. E, mire que lle digo, Don Manoel!, que era cousa de ver ao soldado Seivane, choutando polo cuartel ata que deuse de conta de que igual non tiña na casa as madeiras necesarias para construír os punteiros, e que entre que ía e viña unha carta coa pregunta e resposta alá foi boa parte do permiso. Coma diría Xosé “o Pilro”, pasou de estar alegre coma un cuco a triste coma o malvís das carballeiras, ese que din que deixou pampo a Ero de Armenteira perante trescentos anos. Ao Seivane a preocupación duroulle moito menos; ata que o compañeiro que tiña a outra gaita que tamén afinaba, díxolle que el o sacaría dese apuro, e levouno ao taller Antón Represas, ao que chamaban “O Marreco”, quen probou a súa gaita e quedou marabillado. 

-          De verdade rapaz que ti fixeches esta gaita?

-          Tan certo coma que imos morrer!

-          Pois imos logo a facer eses punteiros, pero coa condición de que tesme que botar unha man, que eu teño moito traballo.

Deste xeito o Seivane, aínda que tivo que aprender a usar o torno de pedal, rematou en poucos días de facer os punteiros requiridos, no taller do Marreco en Xinzo, e puido marchar a casa de permiso, outra volta ledo mais desta vez coma unha carricanta, para non enredar mais paxaros no conto.

Galiza é unha nai

velliña, soñadora:

na voz da gaita rise,

na voz da gaita chora!