Da vergonza do galego

Mire que lle digo Don Manoel! Que ben me sabe que a xente intente recuperar a ledicia que durante tampo tempo lle roubaron, que para o meu entender compre vivir cantando que chorando nacemos; e facer dun “Día de defuntos” a festa rachada dun Samaín, non é mais que a recuperación do verdadeiro sentido que a morte, cando ven coma ten que vir, tivo na nosa sociedade, e nosos defuntiños non meten medo senón agarimo e conforto de saber que volveron á terra de onde naceron. Medo de verdade meten os vivos, eses que son vivos de mais, e non viven que de chuchar en nos ata deixarnos sen sustancia. Entre eles, eses con tonsura e colariño, empeñados en transformar unha festa asociada ao ciclo anual do sol nunha data de bágoas e cheiro a flores de camposanto. Que o lume aceso, e o deixar unha cadeira baleira na mesa familiar tráeme ás mentes o me contou o noso amigo o gaiteiro do mar, o Tiniño, cando un día na feira dun pobo calquera, foi coller do prato a derradeira tallada de polbo.

-      Deixa iso, rapaz! – díxolle o Marcial.

-      E por qué vou deixar a vergonza do galego? Eu nona teño.

-      Ben sei que nona tés! Nin vergonza nin coñecemento, que a tradición de non toma-lo último anaco dunha comida compartida é de ben nacidos nesta terra! Que ese derradeiro anaco se deixa para os mortos, para que se sintan presentes e vivos entre nosoutros.

E mire que lle digo, Don Manoel! Que ben se ve que os defuntos pouco precisan para enche-lo bandullo!