Mire que lle digo, Don Manoel! Que sen ánimo de amolar, que non está iso na
miña condición, a palabra corístico aplicada
coma relativo a un coro, non é mal invento, que aínda que sexa un termo inexistente
tanto en castelán coma en galego, soa mellor que coral, que, non sei ben por
que, tráeme as mentes un lavalouza. E xa postos a inventar podemos dicir que un
corístico é un hipocorístico que baixou do cabalo!
É unha chanza, Don Manoel, que ben sei que un hipocorístico é un xeito de
chamar a alguén con afecto ou cariño; nome de chamar con voz suave, coma traducía Don Antón, o profesor de grego
que as veces toma as cuncas con nos. Ao que por certo se non conto mal, gánalle
vostede por pouco, pois, Antón ten os de Tonecho, Tocho, Tucho, Toneco, Toño,
Totó, Ton, Tono, Toni e Toniño; dez. Manoel os de Manolo, Lolo, Locho, Manecho,
Nel, Lelo, Nelo, Manel, Maneco, Neco, Manu e Nocho, o do seu pai; doce. Tamén
están ben servidos Francisco, con Farruco, Fuco, Pucho, Paco, Pacucho, Chuco,
Panchulo, Fran, Rucho, Pancho e Chico, e Xosé, que ten os de Pepe, Che, Cheíño,
Piño, Pucho, Pepote, Cheíño, Cheché, Xo, Xose e Se.
E mire que lle digo, Don Manuel! Que ben se mira que os homes somos menos
agarimosos, que os hipocorísticos de muller sonche moitos menos. Lola, Loló,
Lolecha e Loli, para o da súa muller Dolores; Sabela, Belucha, Beliña, Chabela,
Beluca, Sabel, Bel, Isa e Belisa para os da súa amiga Isabel; e Pepa, Sefa,
Sesa, Chefa, Pepucha, Fina, Finuca, Finucha e Sesé, para os da súa irmanciña
pequena.
Ningún comentario:
Publicar un comentario