Mire que lle digo, Don Manoel! Que hoxe véndolle o conto como o comprei. Non
como o Sr. Seivane o contou ao noso Tiniño, senón coma eu recordo que o
gaiteiro mo contou a min, que non podo acreditar mais cousa que a miña propia
memoria, e para iso, so ás veces. Pero imos ao caso, que sen tempo non é! Deixamos
a pasada semana ao Sr. Seivane entrando en quintas, alá polo ano corenta e dous.
Malos anos aqueles para un rapaz, Don Manoel, coa súa mocidade sempre baixo o
axexo das sotanas e dos uniformes. Galicia era un cárcere onde todo, cantar,
rir, tomar uns netos cos amigos ou mocear nos seráns, podía ser constitutivo de
delito de desafección ao Réxime. Así que o noso Seivane, incorporouse ao que
chaman “vida militar” e, tras pasar por varios cuarteis, chegou ao Rexemento de
Infantería Nº 43 de Pontevedra. Para non sentirse tan so, levara canda el aquela
primeira gaita que fixera no taller do seu pai e que lle saíra tan ben, e cando
a morriña apertáballe o peito enchíalle o fol e facía abrollar do punteiro unha
daquelas melodías da nenez que lle transportaban a súa terra, alá onde xurde o Miño.
Cando o Capitán director da banda de música escoitouno tocar veulle a teima de
incorporar a gaita ao resto dos instrumentos da banda, encargándolle que
buscase gaiteiros polas Compañías e que os preparase; pero cando empezaron a
tocar xunto cos metais so dúas gaitas daban afinado. O Capitán, que tal viu, preguntoulle
ao Seivane:
-
Mire
que lle digo, soldado! Quen foi o que lle fixo a súa gaita?
-
Fun eu,
meu Capitán - dixo o noso rapaz
- O
corpo teno regular, pero a alma tena ben – rematou o Capitán antes facerlle o
encargo de construír todos os punteiros para o corpo de gaitas a cambio dun mes
de permiso e o pago do traballo.
Pero, mire que lle digo Don Manoel! Case que deixamos conto sen moer para
outra maquía, que será, se as cousas non se torcen, a vindeira semana.
Esta gaitiña que eu toco
sente coma unha persoa;
unhas veces canta e rí
e outras veces xeme e chora
Ningún comentario:
Publicar un comentario